Już w samej nazwie Pszczyna słychać coś archaicznego i bliskiego natury. To słowo ma moc wyciszającą i rozświetlającą, kojarzy się z pszczołami i miodem. Świetliste, choć nie skąpiące cienia są też drzewa, które na rynku jakby ustawiły się do tańca, trochę zazdroszcząc drzewom w pałacowym parku, gdzie w gęstwinie liści dobrzmiewa muzyka.
Okoliczne lasy, resztki śląskiej puszczy, niegdyś przypałacowe, dzięki arystokratycznej pasji stały się matecznikiem żubra, a teraz, w czasach demokracji, są czymś niemal przydomowym i należy o nie dbać. Pszczyńska kraina z trudem opierała się naporowi górnictwa, ciężkiego przemysłu i trującego transportu. Teraz niech drzewa, ptaki, żubry i pszczoły wyznaczą tu kierunek cywilizacyjnych zmian i charakter kultury.